Απολογία

Όταν μιλώ για σένα
το στόμα μου ματώνει
από τα αγκάθια που είχαν
τα ρόδα σου.

Επειδή το αίμα είναι
πάντα ακατανόητο
για έναν απλό θεατή
εγώ γράφω μόνο
ποιήματα.

Σου μιλώ γιατί...

Εγώ κι εσύ 
ζούμε στον ίδιο κόσμο
και του μοιάζουμε.

Σε φοβάμαι και με φοβάσαι,
Σε φοβάσαι και με φοβάμαι,
μας φοβόμαστε
και μας λυπόμαστε∙
μας θλίβει η ίδια μας η εικόνα
και γυρνάμε με μένος,
σπάμε τον καθρέφτη μας
και μένουμε με το αίμα στα δάχτυλα
και τα γυαλιά –
και γλείφουμε το αίμα
χωρίς να έχουμε πληγή
αλλά κομμάτια άλλων στα χέρια μας.

Εγώ κι εσύ
ζούμε στον ίδιο κόσμο
και του μοιάζουμε.

Μα αν μοιάζουμε αυτού του κόσμου,
θα μοιάζουμε σίγουρα και του επόμενου.

Όταν σου μιλώ, είμαι σαν ένα
ξεραμένο λουλούδι που περίμενες για χρόνια
να ξανανθίσει για να μιλήσει και πάλι στη γλώσσα σου.

Να σου μιλήσει για εκείνη τη μέρα 
που θα αγαπούμε τη βροχή,
γιατί θα μας θυμίζει
τη δημιουργία του ανθρώπου
και όχι τη θλίψη στην καρδιά μας.

Να σου μιλήσει για εκείνον τον κόσμο όπου
δυο χέρια θα γυρίζουν τον ήλιο στην ανατολή
και δυο φιλιά στη δύση∙
για εκείνον τον κόσμο όπου
τα παιδιά θα χορταίνουν με τη γύρη των λουλουδιών
και οι γονείς θα ξυπνούν ευτυχισμένοι, αφού
δεν θα 'χουν "στόματα να ταΐσουν" 
αλλά λουλούδια να πολλαπλασιάσουν∙
για εκείνον τον κόσμο όπου
θα αγαπιόμαστε τόσο πολύ
όσο τώρα φοβόμαστε.

Ναι, σου μιλώ για εκείνον τον κόσμο
για τον οποίο με δυσκολία μιλώ συνήθως,
γιατί είμαι βέβαιη ότι θα υπάρξει 
και δε θέλω με τα λόγια μου
να του στερήσω κάτι από την ομορφιά του.

Σου μιλώ γιατί κλαις.
Σου μιλώ γιατί είμαι μέσα στον καθρέφτη.
Σου μιλώ γιατί είμαστε ακόμα σ' έναν κόσμο παλιό.

Του μέλλοντος αιώνος

Θα περιμένω πάντα
ένα ξεραμένο λουλούδι
ν' ανθίσει
για ν' αρχίσω να σου μιλώ 
στη γλώσσα σου.